พ่อแม่กับลูก

                     จากวรรณคดีเรื่องสังข์ทองนี้  จะพบว่าการดำเนินเรื่องในตอนกลาง ๆ จะเริ่มด้วยการสร้างประเด็นความขัดแย้งระหว่างพ่อแม่กับลูก  โดยแบ่งออกเป็น  พ่อแม่กับลูก  และพ่อตาแม่ยายกับลูกเขย  ดังจะยกมากล่าว 

             พ่อตากับลูกเขย  

             ในที่นี้คือ  ท้าวสามนต์กับเจ้าเงาะ ( พระสังข์ )  จะเห็นได้ว่า  ถึงแม้ว่าขับไล่เจ้าเงาะกับนางรจนาไปอยู่กระท่อมปลายนาแล้ว  แต่ท้าวสามนต์ยังไม่ได้หายแค้นเคืองเจ้าเงาะ  ในทางกลับกัน  กลับพยายามหาทางให้เจ้าเงาะได้รับความลำบากโดยการมอบหมายงานให้ทำงานแข่งกับหกเขย  และได้คาดโทษเอาไว้ว่าหากทำงานไม่สำเร็จก็จะต้องโทษประหารชีวิตทันที  แต่เมื่อหกเขยเป็นฝ่ายพ่ายแพ้กลับไม่ต้องได้รับโทษแต่ประการใด  หรือแม้กระทั้งตอนที่พระอินทร์ลงมาท้าพนันตีคลี  เมื่อหกเขยพ่ายแพ้คงเหลือแต่เจ้าเงาะแล้ว  ท้าวสามนต์ก็ยังไม่ได้เชื่อใจและไม่มีความรู้สึกนึกคิดที่ดีต่อเจ้าเงาะ  ดังบทประพันธ์ที่ว่า                    

                    ปัญหาความขัดแย้งระหว่างพ่อแม่กับลูก  ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่กับลูก  หรือว่าพ่อตากับลูกเขยนั้น  ล้วนแต่เป็นปัญหาที่อยู่คู่กับสังคมไทยมานาน  เนื่องมาจากว่าสังคมไทยมีลักษณะเป็นครอบครัวขยาย  และโดยมากเมื่อแต่งงานแล้ว  ฝ่ายชายจะต้องย้ายมาอยู่บ้านฝ่ายหญิง  ดังนั้นปัญหาการกระทบกระทั่งระหว่างคนสองรุ่นย่อมเกิดขึ้นบ้าง  ซึ่งอาจเป็นระหว่างพ่อตากับลูกเขย  หรือแม่ยายกับลูกสะใภ้  หรืออาจเป็นพ่อแม่กับลูกก็อาจเป็นไปได้  ดังจะเห็นได้จากตัวอย่างในเรื่องวรรณคดีเรื่อง  สังข์ทอง  ตอนท้าวสามนต์ให้นางทั้งเจ็ดเลือกคู่  ตอนพระสังข์ได้นางรจนา  ตอนท้าวสามนต์ให้ลูกเขยหาปลาหาเนื้อ  และ  ตอนพระสังข์ตีคลี  ที่ยกมากล่าวไว้พอสังเขปข้างต้น