ภาษาที่ใช้ในการสื่อสารแบ่งเป็น
2 ประเภทใหญ่ ๆ คือ
1. วัจนภาษา ซึ่งเป็นถ้อยคำ คือภาษาพูดที่ใช้สื่อสารกัน
2.
อวัจนภาษา ซึ่งไม่ใช่ถ้อยคำ แต่อาจจะเป็นภาษาสัญลักษณ์ที่สามารถเข้าใจได้ตรงกัน
เช่น สัญญาณไฟ สัญลักษณ์ อาการ ฯลฯ
ระดับภาษาที่ใช้ในการสื่อสาร
1. ภาษาระดับพิธีการ ภาษาระดับพิธีการใช้ในกาลเทศะที่มีพิธีการ
เช่น การเปิดงานต่าง ๆ ผู้ส่งสารมักเป็นผู้มีตำแหน่งสูงในวงการนั้น
ผู้รับสารเป็นบุคคลในวงการเดียวกันหรือเป็นกลุ่มใหญ่ ลักษณะภาษาจะเป็นถ้อยคำที่สรรมาอย่างไพเราะ
ก่อให้เกิดความจรรโลงใจ เป็นวาทนิพนธิ์ และใช้อ่านต่อที่ประชุม
2.
ภาษาระดับทางการ ภาษาระดับทางการใช้ในการบรรยาย การอภิปราย ผู้ส่งสารและผู้รับสารอยู่ในวงการเดียวกัน
ติดต่อกันด้วยเรื่องธุรกิจและการงาน การใช้ถ้อยคำจึงต้องกระชับ ชัดเจน
สุภาพ อาจมีศัพท์วิชาการเฉพาะด้านอยู่ด้วย
3. ภาษาระดับกึ่งทางการ
ภาษาประเภทนี้ใช้ในการประชุมกลุ่ม การอภิปรายกลุ่ม การบรรยายในชั้นเรียน
เนื้อหาเป็นความรู้ทั่วไป การแสดงความคิดเห็นเชิงวิชาการเกี่ยวกับการดำรงชีวิตเกี่ยวกับธุรกิจ
ใช้ศัพท์ทางวิชาการเท่าที่จำเป็น
4. ภาษาระดับสนทนา ภาษาระดับสนทนาใช้ในการสนทนาของบุคคลกลุ่มเล็กๆ
ในกาลเทศะที่ไม่เป็นการส่วนตัว เนื้อหาเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไปในชีวิตประจำวัน
กิจธุระต่าง ๆ การปรึกษาหารือกัน การเขียนจดหมายถึงเพื่อน ข่าวและบทความ
5.
ภาษาระดับกันเอง ภาษาระดับกันเองใช้การติดต่อสื่อสารระหว่างผู้ที่มีสัมพันธภาพใกล้ชิดกันมาก
ใช้ในกาลเทศะที่เป็นการส่วนตัว ไม่นิยมบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร อาจมีคำคะนองและภาษาถิ่นปนอยู่
