การแบ่งประเภทหนังสือตามคุณสมบัติของหนังสือ สมารถจดได้เป็น ๒ ประเภท ดังนี้

        ๑)  วรรณคดี

       วรรณคดี  หมายถึงหนังสือที่แต่งดี หรือมีลักษณะของวรรณศิลป์ ปรากฏครั้งแรกในพระราชกฤษฎีกาตั้งวรรณคดีสโมสร เมื่อ พ.ศ.๒๔๕๗ (รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว) ซึ่งกำหนดไว้ในมาตรา ๗ ว่า มีอยู่ ๕ ประเภท ได้แก่ กวีนิพนธ์  ละครไทย  นิทาน  ละครพูด  และอธิบาย ทั้งนี้หนังสือ ๕ ประเภทนี้ต้องมีคุณสมบัติที่สำคัญ ดังนี้
       ๑.๑) เป็นหนังสือดี คือ เป็นเรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อ่าน ไม่สั่งสอนสิ่งผิด หรือชุกจุงผู้อ่านไปในทางไม่เป็นแก่นสาร
       ๑.๒)  เป็นหนังสือแต่งดี คือ เรียบเรียงเป็นภาษาไทยที่ดีถูกต้องตามแบบที่ใช้ในสมัยโบราณหรือสมัยปัจจุบัน

       ๒)  วรรณกรรม

       วรรณกรรม  หมายถึง  หนังสือทั่วไปทุกชนิด วรรณกรรมที่แต่งดี มีศิลปะแห่งการเรียบเรียงถ้อยคำ หรือมีวรรณศิลป์ ได้รับการยกย่องจากคนทั่วไปจึงเรียกว่าวรรณคดี
       วรรณกรรม ปรากฏเป็นครั้งแรกในพระราชบัญญัติคุ้มครองวรรณกรรมและศิลปกรรม พ.ศ.๒๔๗๔ ซึ่งได้นิยามคำว่าวรรณกรรมและศิลปกรรมไว้รวมกันว่า “หมายความรวมการทำขึ้นทุกชนิดในแผนกวรรณคดี แผนกวิทยาศาสตร์ และแผนกศิลปะ จะแสดงออกมาโดยวิธีหรือรูปร่างอย่างใดก็ตาม..."