น้ำท่วมบ้านหนู


"น้ำจะท่วมแล้วอ่ะ ตื่นเต้นเวอร์"
นี้เป็นคำพูดของดิฉันเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว แต่มันก็คงไม่แปลกที่เด็กคนนึง
จะรู้สึกตื่นเต้นกับเหตุการณ์อุทกภัยที่ไม่เคยได้พบเจอ
และต่างจินตนาการความสนุกสนานไปต่างๆนานาว่า ฉันจะได้พายเรือ ฉันจะได้ใส่รองเท้าบู๊ท น้ำท่วมมันคงจะสนุกน่าดู
และต่างจินตนาการความสนุกสนานไปต่างๆนานาว่า ฉันจะได้พายเรือ ฉันจะได้ใส่รองเท้าบู๊ท น้ำท่วมมันคงจะสนุกน่าดู
ดิฉันอาศัยอยู่หมู่บ้านสินทรัพย์ คลอง 4 รังสิต-นครนายก จังหวัดปทุมธานีค่ะ
ช่วงนั้นคนในหมู่บ้านช่วยกันระดมเงินเพื่อไปซื้อทรายมาแพค ทุกๆคนช่วยกันคิดหาทางป้องกันน้ำเต็มที่
ทั้งเครื่องสูบน้ำขนาดใหญ่ที่สูบจากท่อระบายน้ำลงสู่คลอง กระสอบทรายที่กั้นริมคลองเพื่อไม่ให้น้ำเข้าในหมู่บ้าน
รถแม็คโครที่เอามาตักดินกั้นน้ำต่อจากกระสอบทรายอีก คันกั้นน้ำสูงร่วมเมตร
แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกับระดับน้ำที่สูงขึ้นเรื่องๆเช่นกัน หน้าหมู่บ้านจะมีเต็นท์ประจำอยู่คะ
จะมีคนในหมู่บ้านคอยออกมาเข้าเวรยามเพื่อเฝ้าระวังน้ำท่วมค่ะ
จนทำให้ดิฉันรู้สึกว่าความสามมัคคีก้อสามารถต้านแรงน้ำได้

ภาพถ่ายโดย นางสาวนิโรบล ทองหล่อ
ทุกคนให้ความสำคัญกับหน้าหมู่บ้านที่อยู่ติดคลอง จนลืมตระหนักถึงหลังหมู่บ้านซึ่งติดกับทุ่งซึ่งไม่มีผู้ดูแล
วันนั้นดิฉันไปช่วยแพคกระสอบทรายที่วิทยาลัยการปกครอง คลอง 6 เมื่อดิฉันกลับมาก็เห็นน้ำท่วมหน้าบ้านประมาณ 1 นิ้ว
บ้านดิฉันอยู่หลังสุดท้ายของหมู่บ้านค่ะ ดิฉันบอกแม่ให้ออกมาดูและทุกคนก็เริ่มออกมาดูด้วยความตื่นตระหนก
น้ำที่ซึมมาจากทุ่งผ่านกำแพงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ชาวบ้านเริ่มน้ำกระสอบทรายมากั้น
แต่เนื่องด้วยกำแพงยาวขนาบหมู่บ้านยังไงก้อไม่สิ้นสุดน้ำเริ่มเอ่อขึ้นมาจากท่อเรื่อยๆ
เพี่ยงแค่ 1 คืน ระดับน้ำสูงเท่าเข่า พาหนะที่ชาวบ้านใช้สันจรกันกลับไม่ใช่มอเตอไซด์ หรือรถยนต์
กลับเป็นจักรยาน และดิฉันก็ไม่ยอมแพ้ใครหรอกค่ะ ดิฉันก็เช่นกัน
แต่ขอบอกนะคะว่าการปั่นจักรยานในน้ำเนี่ยเหนื่อยมากค่ะ

ภาพถ่ายโดย นางสาวนิโรบล ทองหล่อ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ตลาดจะเปิดขายของ คนต่างแย่งกันซื้อเหมือนไม่เคยซื้อมาก่อน
ดิฉันตุนอาหารไว้เยอะพอควรค่ะ พอเริ่มวันที่ 2 น้ำเริ่มขึ้นมาต้นขา
ก็เริ่มมีเรือรับจ้างราคาสูงคนละ 100 บาท การไปมาเริ่มไม่สะดวก
ที่บ้านจึงซื้อเรือมาในราคาที่สูงเช่นกัน 5000 บาท แต่อย่างน้อยเรายังเก็บไว้ใช้ เผื่อปีหน้าน้ำจะท่วมอีก
ฉันอยู่ที่บ้านได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็ต้องอพยพออกมา น้ำที่สูงขึ้นเรื่อยๆ จนเอ่อจะเข้าบ้าน
(บ้านดิฉันค่อนข้างสูง มีบันใด 3 ขั้นตรงลานจอดรถก่อนที่จะถึงประตูทางเข้าตัวบ้านอีกทีค่ะ)
บวกกันสภาพน้ำที่แบบไม่ไหวแล้ว ทั้งดำและเหม็น ขยะก็ลอยเต็มไปหมด แมลงหวี่ แมลงวันอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
แลัวที่สำคัญดิฉันก็ไม่รู้ว่าน้ำมันลดเมื่อไหร่ ดิฉันจึงตัดสินใจคุยกับแม่ว่าวันรุ่งขึ้นเราควรที่จะอพยพ
เพราะไม่เช่นนั้นเราคงจะต้องลำบากมากแน่ๆ เราตัดสินใจเพื่อไปอยู่บ้านพ่อเลี้ยงที่ประชาอุทิศ 33
เช้าวันที่จะอพยพรถทหารไม่สามารถเข้ามาได้แล้วเพราะระดับน้ำที่สูงเกิน ฉันกับแม่ดูสิ้นหวัง

ภาพถ่ายโดย นางสาวนิโรบล ทองหล่อ
ต้องขอขอบคุณหน่วยงานร่วมกตัญญูที่วันนั้นเอาเรือมารับ ไม่อย่างนั้นดิฉันกับแม่คงติดแหงกอยู่ในนั้นพร้อมกับน้ำเน่าๆ
พอไปถึงหน้าหมู่บ้าน ฉันก็ขึ้นรถทหารต่อเพื่อไปขึ้นรถที่จอดหนีน้ำไว้ที่โทลเวย์
มีผู้คนมากมายบนรถ ต่างคนต่างที่มาแต่จุดหมายเดียวกันคืออพยพออกไปให้ไกลที่สุด
และคงไม่มีใครอยากจะเจอกับมันอีก ในวันนั้นฉันกับแม่ไม่สามารถเอาอ่ะไรออกไปได้เลย แม้แต่เสื้อผ้าซักตัวก็ไม่มี
เพราะเรือที่มารับไม่ได้มีเพียงฉันกับแม่แต่มันมีคนอื่นอีกมากมาย จึงไม่มีพื้นที่พอที่จะวางข้าวของเสื้อผ้าใดๆ
สำหรับฉันกับแม่ได้ จะมีก็แต่ของน้องดิฉัน(อายุ 8 เดือน)ซึ่งมีแต่ผ้าอ้อมและเสื้อผ้าบางตัว
ฉันและแม่จึงต้องซื้อเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวใหม่หมดเลย
สำหรับฉันมันเหมือนการพจญภัยอะไรสักอย่างที่เหมือนในหนังและในตอนจบมันช่างดูเหน็ดเหนื่อยกับสิ่งที่พบเจอ
และดิฉันก็รู้สึกเช่นนั้น มันไม่ได้สนุกอย่างที่คิด และผลที่ตามมามันมากมาย
ความเสียหายต่างๆนานา หลังจากนั้น 1 เดือนที่ฉันทิ้งบ้านหลังนี้ให้จมกับน้ำ
ฉันกลับมาพบกับน้ำที่เหือดแห้งและรอยน้ำที่ท่วมสูง
ข้าวของภายในบ้านที่เปื่อยจนแทบจะถล่มลงมา พื้นที่ดำและดูโสโครกจนไม่กล้าเหยียบ

ภาพถ่ายโดย นางสาวนิโรบล ทองหล่อ

ภาพถ่ายโดย นางสาวนิโรบล ทองหล่อ
มีราและเห็ดขึ้นตามไม้ที่อับชื้น ทำอ่ะไรไม่ได้จริงๆ นอกจากทำใจทิ้งข้าวของเหล่านั้น
แล้วคิดซะว่าเป็นการทำความสะอาดบ้านครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต พูดแล้วดูง่าย
ซึ่งมันไม่ง่ายเลยกับพลกำลังทางการเงินของแม่ ช่วงน้ำท่วมแม่ขาดรายได้หลายหมื่นบาท
จนฉันรู้สึกสงสาร แต่ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากช่วยเค้าประหยัดให้มากที่สุด
หลายครั้งเวลาที่ฉันเห็นกรุงเทพน้ำแห้ง ฉันรู้สึกแย่ทุกครั้ง เพราะอะไร เพราะฉันไม่ใช่คนกรุงหรอ
ทำไมถึงปล่อยให้น้ำท่วมขังถึงขนาดนี้ ถ้าปทุมธานีเป็นกรุงเทพคงไม่ท่วมนานขนาดนี้
นางสาวนิโรบล ทองหล่อ
"ผู้ประสบภัยน้ำท่วม"
เนื้อเรื่องเจ๋ง ยาวมากอ่ะ
แน่ใจว่าอ่าน 555555555555
ไม่เคยเหนไรสวยขนาดนี้เลยอ๊า >< 55555
จิงป๊าาาาา 55555