(สัญลักษณ์ขององค์กรสันนิบาตชาติ)

คำว่า "สหประชาชาติ" เป็นแนวคิดของ แฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์และวินสตัน เชอร์ชิลล์
ถูกใช้ครั้งแรกในกฎบัตรสหประชาชาติ เมื่อปี ค.ศ. 1942
ซึ่งเป็นการรวบรวมเอาประเทศฝ่ายสัมพันธมิตร 26 ประเทศ
ในสงครามโลกครั้งที่สองเข้าด้วยกันภายใต้การลงนามในกฎบัตรแอตแลนติก
และกลายเป็นคำที่ใช้เรียกองค์การนี้ในที่สุด

ในปี ค.ศ. 1944 ตัวแทนจากประเทศฝรั่งเศส สาธารณรัฐจีน
สหราชอาณาจักรสหรัฐอเมริกา และสหภาพโซเวียต ได้เข้าร่วมประชุม
เพื่อวางแผนการก่อตั้งสหประชาชาติที่ดัมบาตันโอกส์ ในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.

การประชุมครั้งนั้นและครั้งต่อ ๆ มา ทำให้เกิดรากฐานความร่วมมือกัน
ระหว่างประเทศเพื่อนำไปสู่สันติภาพ ความมั่นคง ความร่วมมือทางเศรษฐกิจและสังคม
โดยแผนเหล่านี้ได้ผ่านการถกเถียงอภิปรายจากรัฐบาลและประชาชนจากทั่วโลก

เมื่อใกล้สิ้นสุดสงคราม การประชุมสหประชาชาติว่าด้วยองค์การระหว่างประเทศ
เริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 25 เมษายนค.ศ. 1945 ที่นครซานฟรานซิสโก
 ตัวแทนจาก 50 ประเทศได้ลงนามในกฎบัตรสหประชาชาติ
เมื่อวันที่ 26 มิถุนายน

ยกเว้นโปแลนด์ที่ไม่สามารถส่งผู้แทนเข้าร่วมประชุมได้
แต่ได้รับการพิจารณาให้เป็นสมาชิกดั้งเดิม รวมเป็น 51 ประเทศ

แม้สันนิบาตชาติจะถูกล้มเลิกไป แต่อุดมการณ์ส่วนใหญ่
และโครงสร้างบางประการได้ถูกกำหนดไว้ในกฎบัตร
โดยได้รับการพัฒนาให้เหมาะสมกับโลกใหม่ที่ซับซ้อนมากขึ้น
หลังจากกฎบัตรผ่านการลงนามจากสมาชิก
สหประชาชาติจึงได้รับการสถาปนาอย่างเป็นทางการเมื่อกฏบัตร
มีผลบังคับใช้ในวันที่ 24 ตุลาคมค.ศ. 1945

หลังจากนั้น การประชุมสมัชชาครั้งแรกเกิดขึ้นที่กรุงลอนดอน เมื่อเดือนมกราคม ค.ศ. 1946

(การลงนามเพื่อจัดตั้งองค์กรสหประชาชาติ)

(ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศที่กรุงเฮก)

ระบบสหประชาชาติอยู่บนพื้นฐานของ 5 องค์กรหลัก
(ไม่นับรวมไปถึง คณะมนตรีภาวะทรัสตีแห่งสหประชาชาติ
ซึ่งยุติการปฏิบัติงานไปในปี ค.ศ. 1994)
ซึ่งประกอบด้วย
สมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ
คณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ
คณะมนตรีเศรษฐกิจและสังคมแห่งสหประชาชาติ
สำนักงานเลขาธิการแห่งสหประชาชาติ
ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ

 สี่องค์กรในจำนวนดังกล่าวมีสถานที่ทำการในสำนักงานใหญ่
ขององค์การสหประชาชาติในนครนิวยอร์ก
ส่วนศาลยุติธรรมระหว่างประเทศตั้งอยู่ที่กรุงเฮก
ส่วนองค์การย่อย ๆ ตั้งอยู่ที่เจนีวาเวียนนาและไนโรบี
รวมไปถึงเมืองอื่น ๆ ทั่วโลก

สหประชาชาติมีธงที่ทำการไปรษณีย์ และดวงตราไปรษณียากรของตนเอง
 ภาษาทางการที่ใช้มีอยู่ 6 ภาษา คือ ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาสเปน
ภาษารัสเซีย ภาษาจีน และภาษาอาหรับ

โดยที่ภาษาอาหรับได้ถูกเพิ่มเข้ามาหลังสุด เมื่อปี ค.ศ. 1973

ส่วนสำนักงานเลขาธิการนั้นใช้ 2 ภาษา คือ ภาษาอังกฤษ และภาษาฝรั่งเศส
ภาษาอังกฤษที่กำหนดให้เป็นมาตรฐาน คือ อังกฤษบริติช และการสะกดแบบออกซ์ฟอร์ด
ส่วนภาษาจีนมาตรฐาน คือ อักษรจีนตัวย่อ ซึ่งเปลี่ยนมาจาก อักษรจีนตัวเต็ม
 ในปี ค.ศ. 1971 เมื่อสาธารณรัฐประชาชนจีนเป็นสมาชิกสหประชาชาติแทนสาธารณรัฐจีน

(สัญลักษณ์ขององค์กรสหประชาชาติ)