เพื่อน....-*-...><

เพื่อนสนิท...ก็คือ เพื่อนธรรมดาๆ คนนึง ที่ดันสนิทกันมากกว่าเพื่อนธรรมดาๆ ทั่วๆไป... ซึ่งมันก็ต้องมีอะไรหลายๆ อย่าง ที่คล้ายๆ กับเรามากกว่าเพื่อนคนอื่น...ถึงจะมาสนิทกันได้...

บางที อาจไม่ใช่นิสัย... บางที อาจไม่ใช่หน้าตา... บางที อาจไม่ใช่ฐานะ... บางที อาจไม่ใช่ระดับความรู้... แต่มันอาจจะมีอะไรบางอย่าง ที่ต้องเป็นมันคนนี้เท่านั้นที่มี...

บางครั้ง...เราก็ไม่ไปที่ที่เราอยากไป...เพียงเพราะว่า มันไม่ไปด้วย ... บางครั้ง...นั่งเงียบอยู่ได้ตั้งนาน แต่แค่เห็นหน้ามัน...น้ำตาที่กลั้นไว้แทบตาย กลับทะลักออกมาได้จนหมด... บางครั้ง...ถ้ามีเสียงหัวเราะของมันด้วย...เราจะหัวเราะได้ดังกว่านี้... บางครั้ง...ร้อยคำปลอบใจของใครก็ไม่รู้...ยังอุ่นใจไม่เท่ามือมันที่แค่ตบเบาๆ ที่หัวไหล่ บอกเป็นนัยๆ ว่า เราอยู่ตรงนี้...

ชอบคำๆ นึงที่บอกว่า...เราไม่ได้เป็นแค่เพื่อน...แต่เราเป็นตั้งเพื่อนต่างหาก... เพราะเพื่อนมีความสำคัญมากๆ...มากจนบางคนแยกไม่ออก เอาไปเปรียบเทียบกะแฟน ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน...ทั้งๆ ที่มันคนละเรื่องกันเลย... แต่เมื่อเวลาที่เราอยู่ในห้วงของความรัก... เพื่อน...จะกลายเป็นส่วนเกินของโลกส่วนตัวเราทันที... ไอ้เพื่อนสนิทเรา มันคงจะชินแล้ว... ที่เวลาเรามีรักทีไร เราก็จะห่างๆ มันไปทุกที... เวลาที่จะกลับมานึกถึงมันได้อีกที...ก็ตอนอกหักนู่นแหละ...

ก็เคยคิดเหมือนกันนะ...ถ้าเราเป็นมัน จะรู้สึกยังไง... คงจะประมาณว่า..."แม่ม...พอมีแฟนก็ลืมเพื่อน"... "กะเพื่อนไม่เคยช่วยไรเลย ทีกะแฟนแทบถวายหัว"... "ต้องเลิกกะแฟนก่อนถึงจะจำเบอร์โทรเพื่อนได้ใช่ไหม"...

คิดๆ ดูแล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ... เพราะเวลาที่กำลังมีความสุขในห้วงของความรัก... ก็แทบไม่ได้จะไปเที่ยวไหนกับมันเลย... นานๆ ถึงจะได้คุยกันที...

แต่พอผิดหวัง พอเจ็บตัวขึ้นมา... นาทีนั้นอยากกดโทรศัพท์ไปหามันก่อน... อยากให้มันรับโทรศัพท์ก่อน... ซึ่งบางทีมันนอนไปแล้ว เราก็จะไล่มันกลับไปนอน... ไม่ต้องตื่นขึ้นมาฟังเรื่องราวใดๆ ทั้งนั้น... ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แค่มันรับโทรศัพท์ ก็พอแล้ว...

แบบนี้ละมั้งที่เค้าว่า... 'เพื่อน คือคนที่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ'... 'แต่ลุกจากกันไปได้เหมือนคุยกันไปนับล้านคำ'...

แต่แทนที่มันจะด่าเราว่า อกหักแล้วค่อยนึกถึงเพื่อน... กลับกลายเป็นว่า..."รู้ไหมว่าเพื่อนดีใจแค่ไหน"... "ที่เวลาเพื่อนเสียใจ"..."เราเป็นคนแรกที่นึกถึง"...

นี่แหละที่บอกว่า...'เพื่อน'... 'คือคนที่เมื่อเราสุข เราไม่เห็นมันอยู่ในสายตา'... 'แต่เป็นคนไม่มีวันปล่อยให้เราล้มลง ไม่ว่าเราจะไปเจ็บมาจากไหน... สายลมคอยพัดอยู่เสมอ ถึงมันจะแรงบ้าง เบาบ้าง มันก็ยังคงเป็นสายลม แต่วันนี้ เมื่อสายลมอุ่นปะทะกับใบหน้า แล้วพัดผ่านไป มันก็ทำให้ฉันนึกถึง วันวานเมื่อวัยเด็ก หลายสิ่งหลายอย่างผ่านเข้ามา
มีทั้งทุกข์และสุข แต่สิ่งเหล่านั้นก็ทำให้เรียนรู้และมีประสบการณ์อีกมากมาย "เพื่อน"
สิ่งแรกที่ได้เรียนรู้ เมื่อเราเป็นเด็กไม่เคยแบ่งแยกว่า เกลียดคนนั้น

มีทั้งเพื่อนกิน... เพื่อนเที่ยว... แล้วก็เพื่อนสนิท... ความเข้าใจในตอนนั้น...

เพื่อนกิน คือ เพื่อนที่นั่งทานข้าวด้วยกัน

เพื่อนเที่ยว คือ เพื่อนที่ไปเที่ยวด้วยกัน

เพื่อนสนิท คือ เพื่อนที่อยู่ด้วยกันตลอด คำ 3 คำนี้ กว่าฉันจะเข้าใจได้

ก็เมื่อใกล้จบประถม 6 ขึ้น มัธยม นิยามของคำๆ นี้ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด มันกว้างออกไปเรื่อยๆ จนทำให้ฉัน ต้องตีกรอบกับคำๆ นี้ ไว้ ฉันอยากให้ใครซักคนมาช่วยนิยามคำๆ นี้ให้ฉันได้เข้าใจ
แต่ฉันก็คิดว่า เพื่อน ไม่จำเป็นต้องมีคำๆ ใดมานิยามให้สวยหรู
เพราะมัน... มีความหมายในตัวมันเองอยู่แล้ว... สายลมจะยังคงพัดต่อไป อย่างไม่สิ้นสุด และไม่มีจุดหมาย พัดพาเอาความสุขมาและ หอบเอาความทุกข์จากเราไป

 

                ดีใจที่ได้เจอเพื่อนทุกคน  ......><